عالمی را بی زبانیهای من پوشیده است

شمع خاموش انجمنها در نفس دزدیده است

بسکه از شرم تماشایت به خود پیچیده است

عکس در آیینه ینهان چون نگه در دیده است

از سپند من زبان شکوه نتوان یافتن

اینقدر هم سوختن بر عجز من نالیده است

حلقهٔ زنجیر تصویرم مپرس از شیونم

ناله ای دارم که جز گوشم کسی نشنیده است

دانه را نشو و نمای ریشه رسوا می کند

گر زبان درکام باشد راز دل پوشیده است

ناکجا انجامد آخر، ماجرای داغ دل

بر کباب خام سوزم اخگری چسبیده است

زندگی تعمیرش از سیل خرابی کرده اند

اینکه می گویی نفس گردی ز هم پاشیده است

ناتوانی بس بود بال و پر آزادی ام

موج صدرنگ از شکست خویش دامن چیده است

کار سهلی نیست در هستی تماشای عدم

بر تحیر ناز دارد هر که ما را دیده است

دین و دنیا چیست تا از الفتش نتوان گذشت

پیش همت این دو منزل یک ره خوابیده است

کلفتی از امتیاز زندگانی می کشیم

بر رخ آیینهٔ ما هم نفس پیچیده است

عمر ما بیدل به طوف کعبهٔ دلها گذشت

گرد چندین نقطه یک پرگار ما گردیده است